“Het
evangelie zonder kleine lettertjes” - Dr. G.A. van den Brink
Gerrit Anton (Gert) van den Brink (5 januari
1974) is een Nederlands godsdienstfilosoof en emeritus-predikant van de
Hersteld Hervormde Kerk. Hij gebruikt de uitdrukking “Het evangelie
zonder kleine lettertjes” om het christelijk geloof te beschrijven
als een boodschap van genade en bevrijding die zonder verborgen voorwaarden
of restricties aan mensen wordt aangeboden. Hiermee benadrukt hij dat
het evangelie volledig gebaseerd is op Gods genade en niet afhankelijk
is van menselijke prestaties of verborgen verplichtingen. Hij zet zich
hiermee af tegen bepaalde vormen van christendom waarin impliciet of expliciet
voorwaarden worden gesteld aan het ontvangen van Gods genade, zoals wettisisme
of een nadruk op menselijke inspanning als basis voor rechtvaardiging.

In het boek "Hyper-Dordt"
werpt de auteur een verrassend licht op de Dordtse Leerregels. Het gaat
over "Belijden zonder te geloven", het evangelie als redmiddel
voor bevindelijk gereformeerden. Er worden vragen gesteld als "Wil
God dat alle mensen zalig worden?" "Is Gods bedoeling met de
prediking van het evangelie oprecht?" "Bestaat er een verborgen
wil in God die tegengesteld is aan de nodiging tot de zaligheid?"
Dergelijke vragen bepalen diepgaand de bevindelijk-gereformeerde gezindte.
In de discussies hierover spelen de Dordtse Leerregels een belangrijke
rol. Maar wat zegt Dordt nu werkelijk over het aanbod van genade? Welke
invloed hebben de grote thema’s van verkiezing, verzoening en wedergeboorte
op de prediking van het evangelie? Hoe spreekt Dordt over Gods wil dat
alle mensen zalig worden?
Volgens Van den Brink werd in
de reformatie het evangelie hervonden. Luther herontdekte wat geloof is,
wat zekerheid is en hoe de Heilige Geest door de prediking werkt. Citaten
in dit boek laten dat zien. In zijn eerdere boek Dordt zoals je Dordt
niet kende verdedigt Van den Brink het aanbod van genade. In dit vervolgboek
onderzoekt hij wat er in de kritische reacties gebeurt. Er blijkt nogal
eens sprake van ‘Hyperdordt’: een eenzijdige interpretatie
van de Dordtse Leerregels en van de herontdekking van de reformatie. Sommige
bevindelijk-gereformeerde misvattingen hebben ook vroeger de kerk bedreigd.
Hoe Luther, Brakel en anderen op die misvattingen reageerden, blijkt verrassend
actueel. Het kan de lezer helpen om de kracht van de reformatorische ontdekking
opnieuw te ervaren.
Van den Brink stelt dat bekering in de klassieke
opvatting vaak opgevat wordt als een proces waarin de mens een passieve
rol speelt in het “terugkeren” naar God. Daarbij gaat het
om twee componenten:
1. Berouw en zondebesef: De mens wordt zich bewust van zijn zondige staat
en beseft zijn schuld tegenover God. Dit bewustzijn roept een diepe innerlijke
drang op om zich af te keren van de zonde.
2. Verandering van leven: Vanuit het berouw volgt een wilsbesluit om de
zonde achter zich te laten en een nieuw leven te leiden in gehoorzaamheid
aan God. Hierbij wordt een duidelijke nadruk gelegd op persoonlijke inspanning
en verantwoordelijkheid.
In deze klassieke opvatting wordt bekering vaak beschreven als een noodzakelijke
voorwaarde voor de ontvangst van vergeving en redding. Het wordt gezien
als een fundamentele stap in het geloofsproces, waarbij de mens eerst
moet erkennen dat hij verloren is, voordat hij de genade van God kan ervaren.
Wat stelt Van den Brink hiertegenover?
Dr. G.A. van den Brink benadrukt dat bekering in essentie een werk van
God is, niet een prestatie van de mens. Hij plaatst de nadruk op het soevereine
handelen van God en de genade die volledig voorafgaat aan enige menselijke
respons. Hij stelt dat:
1. Bekering een gevolg is van genade, niet een voorwaarde:
Volgens Van den Brink werkt God de bekering in het hart van de mens door
de kracht van de Heilige Geest. Het is niet de mens die zichzelf tot God
brengt, maar God die de mens naar zichzelf toetrekt. Bekering is daarmee
een vrucht van de genade, geen vereiste om genade te ontvangen.
2. De menselijke respons is secundair:
In zijn visie is de menselijke respons – zoals berouw en geloof
– belangrijk, maar het wordt volledig voorafgegaan en mogelijk gemaakt
door het werk van God. De mens is niet in staat zichzelf te bekeren zonder
de genade van God die eerst handelt.
3. Genade zonder voorwaarden:
Van den Brink verzet zich tegen de gedachte dat een mens eerst een bepaalde
mate van berouw of verandering moet tonen voordat hij tot God mag komen.
Hij benadrukt dat de genade van God onvoorwaardelijk wordt aangeboden,
zonder “kleine lettertjes”.

Bekering in een ‘nieuwe’ (oorspronkelijke)
visie
Van den Brink’s benadering verschilt van de klassieke opvatting
doordat hij bekering niet ziet als een menselijke prestatie of inspanning
die voorafgaat aan redding. In plaats daarvan legt hij de nadruk op:
• Gods initiatief: Bekering is een daad van God, waarbij de Heilige
Geest het hart van de mens vernieuwt en hem in staat stelt om te geloven
en zich te bekeren. De mens reageert op wat God al heeft gedaan.
• Een voortdurende verandering: Waar de klassieke opvatting bekering
vaak beschrijft als een eenmalige gebeurtenis (met eventueel daaropvolgende
heiliging), ziet Van den Brink bekering meer als een levenslange, door
genade gedreven transformatie.
Waar zet hij zich tegen af?
1. Wettische benadering (legalisme): Van den Brink verzet zich tegen een
benadering waarin christenen zichzelf gebonden voelen aan strikte regels
en voorschriften aangaande de bekering; daardoor verliest het evangelie
zijn bevrijdende karakter. Hij pleit voor een evangelie dat vrijheid en
rust biedt in Christus, zonder dat gelovigen zichzelf proberen te bewijzen
door werken van de wet of een stramien waaraan de bekering zou moeten
voldoen.
2. Moralistische theologie: Hij wijst ook een vorm van geloof af waarin
gehoorzaamheid of moreel gedrag als voorwaarde wordt gezien om Gods genade
te verkrijgen. Voor Van den Brink is het evangelie radicaal in zijn genade:
mensen worden gerechtvaardigd door geloof alleen.
3. Voorwaardelijke genade: In sommige prediking en theologie ziet hij
een subtiele boodschap waarin Gods genade gepresenteerd wordt met verborgen
eisen of “kleine lettertjes”. Dit is volgens hem in strijd
zijn met het onvoorwaardelijke karakter van Gods belofte in Christus.
Kritiek op zijn visie
Hoewel Van den Brink’s nadruk op de onvoorwaardelijke genade van
het evangelie veel waardering krijgt, is er ook kritiek op zijn benadering:
1. Te veel nadruk op genade?
Critici stellen dat hij een te eenzijdige nadruk legt op genade en te
weinig aandacht besteedt aan de verantwoordelijkheid van de gelovige.
Sommigen vrezen dat dit kan leiden tot een “goedkope genade”,
waarin de oproep tot discipelschap en heiliging onvoldoende wordt benadrukt.
2. Beperkte aandacht voor menselijke inzet:
Zijn focus op “geen kleine lettertjes” wordt soms gezien als
een verwaarlozing van het belang van de menselijke respons op Gods genade.
Volgens zijn critici wordt hierdoor de balans tussen genade en verantwoordelijkheid
verstoord.
3. Ongenuanceerde afwijzing van traditie:
Sommige tegenstanders vinden dat hij met zijn visie tradities of praktijken
binnen het reformatorische christendom te gemakkelijk terzijde schuift.
Ze vrezen dat dit een ontwortelde benadering van het geloof kan bevorderen.
Van den Brink krijgt kritiek uit reformatorische
kringen waar men vreest dat zijn nadruk op genade en Gods initiatief de
menselijke verantwoordelijkheid onderschat. Zijn benadering zou kunnen
leiden tot een afzwakking van de noodzaak van zondebesef en levensverandering.
Critici vragen zich af of zijn benadering voldoende ruimte biedt voor
de ernst van persoonlijke zonde en de roeping tot gehoorzaamheid.
Binnen bepaalde reformatorische kringen wordt Van den Brink verweten dat
hij te weinig oog heeft voor de noodzaak van een duidelijke levensheiliging.
Sommigen menen dat zijn benadering het risico met zich meebrengt dat gelovigen
een vrijblijvend christendom omarmen.
Samenvattend
G.A. van den Brink’s boodschap over “Het evangelie zonder
kleine lettertjes” benadrukt de radicale genade van God en de onvoorwaardelijke
verlossing in Christus. Hij zet zich af tegen legalisme, moralisme en
voorwaardelijke vormen van genade. De kritiek richt zich vooral op de
vraag of zijn benadering voldoende rekening houdt met de menselijke verantwoordelijkheid
en de oproep tot bekering door een veranderd leven.

|